Historia rodziny w Vinkšnupiai
Być może najważniejszym powodem, dla którego zdecydowaliśmy się podjąć renowacji dworu, jest historia naszej rodziny – rodziny Luščikauskas. Chociaż nasza rodzina nigdy nie była właścicielem dworu, życie naszych pradziadków toczyło się bardzo blisko miejscowości Vinkšnupiai. Dwór nadal nie jest naszą osobistą własnością, ale własnością instytucji publicznej, której działalność jest nadzorowana i kontrolowana przez władze państwowe, podobnie jak fundusz na rzecz renowacji dworu. Oba te organy publiczne są kierowane przez inicjatorkę, Rita Bieliauskaitė, wspieraną przez jej siostrę Ramunė i zespół podobnie myślących ludzi.
Być może warto jednak napisać o nas w Vinkšnupiai, gdyż wyjaśnia to, dlaczego podjęliśmy się tego trudnego, odpowiedzialnego i bardzo kosztownego zadania odbudowy dworu.
W przeciwieństwie do dworu, zagroda w Vinkšnupiai, którą troszczyli się nasi pradziadkowie, została zrównana z ziemią, gdy Armia Czerwona wyparła nazistowskie pułki niemieckie z Litwy. Niemieckie czołgi ukryte w ogrodzie naszych pradziadków zostały zbombardowane przez radzieckie lotnictwo, wraz ze wszystkimi domami i budynkami gospodarczymi. W ciągu kilku godzin z pięknego życia pozostały tylko ruiny, a nasi pradziadkowie, babcia Ksawera, jej siostry i brat zostali bez dachu nad głową. Wiele osób pozostało w takim stanie po przejściu frontu, ale najważniejsze, że zostali żywi. Niestety nasi pradziadkowie nie odbudowali swojej posiadłości, na jej miejscu znajduje się jedynie pamiątkowy pomnik, a ziemia, którą posiadała nasza rodzina została sprzedana okolicznym rolnikom.
W opowieściach naszej babci Vinkšnupiai były miejscem szczególnym. Jej wspomnienia z życia przed II wojną światową (WW2) były zawsze jak z bajki. Może dlatego dla nas są takie same – magiczne, oddalone od trudów i kłopotów rzeczywistości. Dziś na miejscu dawnych zagród możemy znaleźć jedynie pomnik postawiony przez nas samych dla upamiętnienia własnej przeszłości, dawnych mieszkańców Vinkšnupiai spoczywających na pobliskim cmentarzu w Olszynie (Alksninė) oraz samotny dwór w Vinkšnupiai, który przetrwał chwalebną swoją przeszłość i stoi do dziś.







